เพอซี่ เจโซน

แพร... ทันทีที่หันหลังกลับมา...ญาณินก็ตาค้างทันทีที่ได้เห็นคนสวยขาของเขา ในชุดเดรสสีขาวโชว์ส่วนเว้าโค้งของร่างกาย แถมตอนนี้คนสวยขาของเขาดูท่าจะไม่ไหว เอนไหล่พิงกำแพงไว้ เหมือนคนกำลังเมา แต่เมาแล้วจำเป็นต้องสวยขนาดนี้มั้ย ? แถมยังตาเยิ้มใส่เขาไม่หยุด มันน่าจับตีก้นสักทีสองที ผู้หญิงคนนี้สวยเกินไปแล้ว !! " ณิน... " ไวเท่าความคิด ญาณินรีบเข้าไปประครองคนแกล้งเมาไว้ ก่อนจะโน้มศรีษะเธอให้มาซบไหล่เขา ด้วยขนาดส่วนสูงของเราเลยทำให้เธออยู่ตรงซอกคอเขาพอดี อย่างกะในซีรีย์ เหมาะสมขนาดนี้ต้องคบกันแล้ว :) " ไหวมั้ยแพร " ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แม้จะมึนงง สับสนอยู่มากที่บอสยักษ์ไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้ แถมยังไปเดทกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่เขาอีก ทั้งๆที่เหมือนว่าเรามีใจให้กัน เรากำลังเล้นสงครามประสาทกัน แต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่ ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไม่เหมือนที่เขาคิดไว้ไปเสียหมด ? มีอย่างเดียวที่ใช่ นั่นคือใจของเขา ที่ตอนนี้เขามั่นใจ ว่าเขาเจอคนที่ใช่และให้ใจเธอไปหมดแล้ว นั่นก็คือคนในอ้อมกอดของเขา คน(แกล้ง)เมา...ที่สวยที่สุด เขากับเธอรู้จักกันเพราะว่าเขามาสมัครงานในตำแหน่งเลขาผู้บริหา...

ฉันขอนะพริม... น้ำเสียงแหบพร่าบวกกับสายตาวิงวอนของเขาราวกับมีมนต์สะกดเธอไว้ ให้เคลิบเคลิ้มหลงไหลไปกับคำหวานเหล่านั้น ที่ทำเอาหัวใจเธอสั่นระรัว ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่เขามองเธอด้วยสายตาเหมือนต้องการเธอแบบนี้ก็ทำให้เธอปฏิเสธเขาไม่ได้ ยิ่งเขาบอกเธอให้รู้ถึงความในใจว่าเขารู้สึกกับเธอเช่นไร เธอยิ่งปฏิเสธเขาไม่ลง เธอรักเขา... ไม่ว่าจะพยายามปฏิเสธความรู้ตัวเองกี่ครั้ง พยายามถอยออกมาจากเขาแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เธอทำไม่ได้นั่นคือ " การรักเขาน้อยลง " เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรักเขาได้ถึงเพียงนี้ทั้งที่เขาไม่เคยใจดีกับเธอ ไม่เคยรักเธอที่เธอเป็นเธอด้วยซ้ำ แต่ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งถล่ำลงไป รู้ตัวอีกทีเธอก็รักเขาจนหมดใจ รัก...จนไม่อาจฝืนตัวเองได้อีก " นะคะ " เมื่อเห็นว่าคนสวยใต้ร่างไม่ตอบอะไร มือเรียวข้างถนัดของพสุก็ลากเลื่อนขึ้นผ่านผ้านุ่มที่ปกคลุมร่างกายสวยงามไว้ขึ้นไปทันที ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่เจ้าก้อนขนาดพอดีมือที่เขาชอบนักหนา " ค คุณพสุ " " ฉันขอนะ " เขาเอ่ยย้ำอีกคราเพื่อขออนุญาตจากเธอ เพราะเขาจะไม่ล่วงเกินเธอ ถ้าเธอไม่เต็มใจ ตอนนี้เขาก็ได้แต่หวังให้เธอไม่ปฎิเสธเขา ...